donderdag 11 november 2010

Dokter op zee (5)

Dokter op zee (5)

Bevoorraden op zee
6 september 2010

Een paar blogs geleden vertelde ik over de zondagse dienst onderweg naar Curaçao. Afgelopen zondag was er niet veel rust voor de bemanning. Er stond onder andere een RAS op het programma. Dat staat voor replenishment at sea oftewel bevoorraden op zee (BOZ). Dat zou je de hoofdtaak van een bevoorrader kunnen noemen en dat was het voorheen ook. Nu is het slechts 1 van de taken waarvoor we hier rondvaren.

Om een uur of 2 kwam het Amerikaanse fregat USS Klakring bij ons langszij. De tuigploeg had ondertussen het ‘tuig’ voor het bevoorraden gereedgemaakt. Onder andere meters lijnen en trossen waren uitgelopen, zodat ze bij het vieren niet in de knoop raken. Ook de ‘bok’ van BOZ-positie 5 op de midscheeps was gereedgemaakt om het tuig te bedienen.

Wij zoeken dekking
De USS Klakring stoomt op en komt op zo’n 40 meter naast ons varen. De voorbereidingen zijn klaar, de bemanningen op de beide schepen staan opgelijnd, wachtend op het signaal dat de schietlijn wordt overgeschoten. Wij zoeken dekking en de USS klakring schiet tweemaal een schietlijn over. De eerste lijn belandt op de bak; er wordt een afstandslijn aangeknoopt en overgetrokken. Deze geeft met vlaggetjes weer hoe groot de afstand tussen de schepen precies is. Aan de 2e lijn wordt eerst een tros en daarna de stalen kabel ( jackstay) overgetrokken. En dat gaat bij de Amerikanen gewoon op de hand; om precies te zijn, de tros gaat door 34 handen.
Wanneer de stalen kabel (jackstay) strak staat, laten wij de het vulpistool naar de overkant rollen. Een spansysteem zorgt ervoor dat de jackstay ondanks het slingeringen van de schepen een constante spanning behoudt. De koppeling wordt gemaakt en het overpompen van brandstof kan beginnen. Aan een zelfde soort kabel kunnen ook vaste lasten worden overgezet.

Gekleurde vierkante seinborden
De communicatie vindt plaats middels gekleurde vierkante seinborden. In het huidige tijdperk zou je verwachten dat er met portofoons gewerkt wordt. Echter, bij deze ouderwetse, beproefde en eveneens draadloze methode van communiceren heb je in ieder geval geen last van ruis op de lijn, taalbarrières, lege batterijen of onverstaanbaar gekraak. Belangrijker nog: ingeval van dreiging worden er geen radiosignalen uitgezonden. Bij nadere beschouwing dus toch de beste manier. Op beide schepen staat een ‘positiechef’, met groene helm, die de internationale seinen aangeeft. Zo draait de één bijvoorbeeld rondjes (‘doorhalen’), de ander beweegt gelijktijdig op en neer (‘vieren’).

Uit de kinken
Behalve de tuigploeg staat er ook een veiligheidsofficier aan dek. Deze ziet erop toe dat alles veilig gebeurt en iedereen ‘uit de kinken’ blijft. Een touw dat zich om een been strak trekt of een knappende kabel kan ernstige verwondingen geven. Er staat daarom ook altijd iemand van de medische dienst bij. Een tiental takenboekers kijkt toe of helpt een handje. Voor hen is het een mooi leermoment. Ook deze taak moeten ze in de vingers krijgen om hun takenboek te voltooien.

Na een goed uur is er 140.000 (!) liter diesel afgegeven en wordt het tuig weer teruggehaald. Wij zijn weer wat gewicht kwijt. Volgens de wet van Archimedes liggen we nu een paar centimeter hoger in het water en volgens Newton kunnen we ook weer ietsje harder varen. Maar op een totaalgewicht van zo’n 17.000 ton merk je dat niet echt. We kunnen trouwens 2 schepen tegelijk bevoorraden, zoals we deden tijdens het opwerktraject in juni bij Plymouth. Dat levert een mooi plaatje op.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten