Bregjes blog (9)

Havenbezoek Curacao, goede doelen

Omdat we toen tijd over hadden tot de volgende ronde van briefings zijn we naar vliegveld HATO (het militaire deel) gegaan. De commandant heeft vroeger als TACCO op de Lynx-helikopter gevlogen en heeft op HATO nog collega’s uit de vliegwereld zitten. Hij heeft daar met een aantal mensen gesproken over de operaties die we de komende maanden gaan uitvoeren en ik heb een kleine rondleiding langs de Kustwachtvliegtuigen en -helikopters gekregen. Mocht zelfs even in een helikopter zitten (die in de hangaar stond L). Maar het was toch wel erg leuk!

’s Middags hadden we nog enkele briefings en daarna zijn we naar het Westen van Curaçao gereden, waar een van de goede doelen die we deze reis gaan sponsoren ligt. Het is gebruikelijk dat er tijdens zo’n lange reis allerlei activiteiten worden ontplooit waarmee geld wordt opgehaald voor een goed doel. Inmiddels varieert dat aan boord van schoenen poetsen, de burgerwas laten wassen door een van de korporaals die ’s nachts ‘eigen’ wasserij heeft geopend en waar je tegen een kleine vergoeding je burgerwas door kan laten wassen en strijken, een bingo en het project ‘Kojak’ waarbij de paardenstaart van een van de mannelijke opvarenden het moet gaan ontgelden als er door de rest van de bemanning genoeg geld bijeen wordt gelegd. De komende tijd staan er nog meer activiteiten en ludieke acties op het programma. Volgt.

Een van de projecten die we gaan sponsoren is Siloam Village van ene Broeder Herman. Zij vangen terminaal zieke en gehandicapte kinderen op en bieden hen een veilig onderdak. Ook hebben zij een soort ‘tafeltje dekje’ service en verzorgen wel zo’n 500 warme maaltijden voor armlastige buurtgenoten. Eigenlijk zou het niet nodig moeten zijn, maar het verschil tussen arm en rijk op Curaçao is groot (en er zijn veel arme mensen).

Ze hebben een groot terrein en grootse bouwplannen, want nu slapen de meeste kinderen nog in oude verbouwde containers (op KM-stapelbedden). Ze willen van ons geen geld aannemen, maar wel goederen en hulp. Het geld dat we nu inzamelen gaan we dus gebruiken voor het kopen van spullen die ze nodig hebben en we gaan een dagje met z’n allen klussen (de nieuwbouwplannen duren nog even, maar wat er nu staat heeft tot die tijd wel een opknap- cq. schilderbeurt nodig).

Na de presentatie van Broeder Herman over het project (en daarbij vele foto’s van de kindjes) en een rondleiding zijn we weer terug naar het schip gegaan. Daar snel omgekleed en naar het Marriot Hotel gegaan. Dit is een erg sjiek hotel met zwembaden die tot op het strand lopen en een prachtig aangelegde tuin. Wel erg Amerikaans (hoezo contrast met eerder deze middag?). Na een drankje op het strand lekker pizza zitten eten en redelijk op tijd weer terug aan boord.

’s Woensdags stonden de laatste briefings op het programma. Na de middag ben ik samen met de Commandant en de Eerste Officier voor een kort bezoek naar landhuis Ascension gereden.

Landhuis Ascension behoorde vroeger bij een plantage (gesticht in 1672) en een van de oudste landhuizen op het eiland. Op de plantage werden vroeger maïs, bonen, katoen en indigoplanten verbouwd. Het is inmiddels volledig gerestaureerd en sinds 1965 in gebruik als Vormingscentrum van de Koninklijke Marine.

De afgelopen 3 dagen is de bemanning in groepen bij dit landhuis geweest voor een ‘dagje uit en bezinning’. ’s Ochtends stond een bezoek aan het Kura Hulanda (museum grotendeels gewijd aan de geschiedenis van de slavernij en de Afrikaanse landen waar de slaven vandaan werden gehaald) op het programma als mede een rondrit over het eiland. ’s Middags was er tijd voor een verfrissende duik, een groepsgesprek met de Geestelijke Verzorging en ’s avonds stond er een BBQ op het programma.

Toen we weer terug aan boord waren wederom de kleding-drill uitgevoerd (mijn mannelijke collega’s hebben daar toch minder tijd voor nodig, maar ik rommel dan ook graag wat tussendoor). Lekker leesboekje mee en de rest van de middag op een bedje op het strand bij het Avila Hotel gelegen en in de zee gezwommen. De zee is hier best ‘woest’ en ik zwem dan ook niet voorbij de keien die als een soort golfbrekers in het water liggen. Er schijnen daar wel veel tropische visjes te zitten en ik heb mijn duikbril en snorkel bij me, maar iets houdt me toch tegen (het idee van een eng beest?). Dan maar weer een pina colada…

Het was in het Avila Hotel die avond Antilliaanse avond met dito muziek: 3 mannen met gitaar die al zingend de tafeltjes langsgingen. Aangezien het tempo van de liedjes wat laag was en het onvermijdelijk leek dat ze ook ons tafeltje aan zouden doen, gingen we bedenken wat we ze konden laten zingen. Aangezien mijn inspiraties na een middagje luieren me in de steek liet, moest ik het met die van mijn collega doen: hij zou zeggen dat ik jarig was. Nee, dat is leuk ;-) Dus die 3 mannen uit volle borst het hele verjaardagsrepertoire zingen (zowel Engels als Nederlands). Na alle felicitaties in ontvangst te hebben genomen hebben we grinnikend verder zitten eten. Ik heb hem wel gezegd dat ik natuurlijk niet iedere haven jarig kan zijn!