Ik ben blij dat dit maar een tijdelijk onderkomen is. Weer een tijdelijk onderkomen? Maar ik zou toch in Goma gaan wonen en daar blijven ? Dat is waar, maar ik ben er afgelopen week achter gekomen dat mijn appartement een basis is, van waaruit ik veel door het land zal gaan reizen om mijn werk als ‘conseiller brigade’ te gaan uitvoeren. Een wekker is hier niet nodig. Ik heb een gezellige kippenfamilie onder mijn raam scharrelen en de patriach van dit gezin begint om half vijf ’s ochtends zijn keel te smeren. Zucht…
Ik woon hier in een appartement samen met een Franse onderofficier. Wij zijn een werkteam en gaan straks na de tellingen samen het land in om bij de brigades op bezoek te gaan. We hebben een grote huiskamer waar we werken en daarnaast een keuken, een badkamer en een prachtige veranda. Op het compound waar het appartement staat, ligt nog een villa waar we eten en zijn er nog twee andere appartementen van mijn chef de mission en zijn opvolgend. Daarnaast is hier nog iemand die zich bezighoudt met het genderprobleem in Congo. We wonen dus met z’n vijven op dit kamp met een grote muur met prikkeldraad er omheen en evenveel bewakers als bewoners. Ik heb mijn eigen 4x4 en kan me buiten de poort veilig voortbewegen in mijn enorme auto.
De stad Goma heeft maar liefst 1 miljoen inwoners en toen ik hier aankwam, heb ik echt mijn ogen uitgekeken. Het leven gebeurt echt op straat en zelfs als het regent (en dat doet het hier… HARD!!!) en alles in een kolkende modderpoel verandert, lopen ze toch vrolijk over straat. De dag na mijn aankomst hier in Goma, zijn we meteen de brousse ingegaan en heb ik aardig wat van de omgeving kunnen zien. De natuur is hier prachtig, bergachtig en erg groen, ze noemen het niet voor niets Afrikaans Zwitserland. De mensen wonen in lemen hutjes en als ze het ergens goed gedaan hebben, bezitten ze een houten huisje. Als we langs rijden, worden we getrakteerd op een gejoel ‘MONUC, MONUC, biscuit, biscuit’. Schijnbaar heeft de VN in het begin erg veel koekjes uitgedeeld en nu is iedereen die in een witte auto rijdt van de MONUC en is automatisch een rijdende koekjesfabriek!
Op sociaal gebied is er hier ook nog wel een en ander te beleven. Het stikt van de Non Gouvernemental Organisations (zoals Rode Kruis, Cordaid enz…) en er zijn een hoop mensen van ambassades aanwezig in dit gebied. Zij klieken allemaal samen in de vijf restaurants en drie clubs die Goma rijk is en dat is erg gezellig. De Nederlandse gemeenschap is hier echter heel klein en buiten een jongen van de ambassade en twee mensen van een NGO, ben ik hier nog geen landgenoten tegengekomen. Nou ja, Nederlanders zijn overal, dus er zullen er vast nog wel een aantal verstopt zitten. Op het MONUC-compound zit een grote gym, waar op maandag, dinsdag en donderdag aerobics wordt gegeven, dus ik kan zelfs aan mijn conditie werken hier. Spinnen is helaas onmogelijk aangezien er maar 3 fietsen staan… Ik werk elke dag van 9 tot 5, maar als ik op missie ben naar een van de brigades, maak ik wel langere dagen. Zaterdag is een halve werkdag en zondag zijn we vrij. Prima dag om een stukkie te schrijven en dat ga ik vanaf vandaag ook elke zondag proberen te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten