Zondag 28 juni 2009 was het zover: mijn vertrek voor bijna 6 maanden met Hr.Ms. Amsterdam richting het Caribisch gebied. Niet alleen aan boord vergt zo’n lange reis een gedegen voorbereiding (denk aan brandstof, munitie en voeding laden, het tropenwit kleden, het in tip-top conditie brengen van het schip en natuurlijk alle operationele voorbereidingen), ook thuis moest een goed plan komen om mijn lange afwezigheid op te vangen.
Het klinkt nu allemaal heel luchtig, maar ik moet eerlijk zeggen dat deze reis toch wel gemengde gevoelens geeft: aan de ene kant ga ik nu doen wat ik al jaren wil (als hoofd logistieke dienst varen) en aan de andere kant moet ik daarvoor wel mijn gezin een half jaar missen.Misschien komt nu bij sommigen de vraag op waarom ik niet eerder als hoofd logistieke dienst ben gaan varen (toen we nog geen kinderen hadden)? Dat is heel simpel: als je net klaar bent met je studie wordt je ook niet meteen manager van een grote afdeling, daarvoor moet je eerst ervaring opdoen (en verschillende functies voor doorlopen).
Wat mijn functie van hoofd logistieke dienst inhoudt zal ik in een van de volgende nieuwsbrieven uitleggen. Nu eerst verder met het vertrek en de eerste 2 weken van onze reis.
Het was behoorlijk druk met uitzwaaiers (mede dankzij het prachtige weer). Iedereen stond voor de valreep (loopplank) nog een laatste zoen of knuffel uit te delen en dan moest de familie toch echt van boord. We hebben een flink aantal stagiaires mee die vaak net 18 zijn en nu -net na hun eerste vakopleiding bij de marine- voor het eerst gaan varen. Ik heb toch aardig wat vaders en moeders gezien die dat toch behoorlijk moeilijk vonden, hun kroost zo mee te geven en ik kan me dat heel goed voorstellen. Natuurlijk worden deze jongens en meisjes goed opgevangen en ondersteund, maar het is toch een hele wereldreis die we gaan maken.
Nadat we op open zee waren hebben we eerst een oefening ‘buddycheck’ gehouden en daarna de oefening ‘verlaatrol’. Bij buddycheck is het de bedoeling dat je (na het praaien (=omroepen) van ‘buddycheck’) zo snel mogelijk je buddy (maatje) opzoekt en je samen op een verzamelplaats afmeldt. Op die manier weten we binnen een paar minuten zeker of iedereen nog aan boord is. Dit wordt bijvoorbeeld in het echt gecheckt als iemand na zonsondergang (per ongeluk) een buitendeur opent (die allemaal een sensor hebben) en zich -nadat is omgeroepen dat hij/zij zich op de brug moet melden- niet binnen zeer korte tijd meldt.Bij ‘verlaatrol’ is het de bedoeling dat iedereen zich zo snel mogelijk naar zijn/haar vlot begeeft. We hebben 12 vlotten waar zo’n 20 man per vlot in kunnen (in mijn vlot zitten we momenteel met z’n twaalven). Naast een crashbag (noodpakket) met een handdoek en droge kleding moeten we ook een warme jas aan/meenemen en een hoofddeksel op (niet omdat dat zo leuk staat maar voor de zon). Daarnaast hebben een aantal mensen een extra taak: iemand neemt drinkwater mee, iemand neemt storno’s (soort portofoons) mee zodat we met de andere vlotten kunnen communiceren, iemand neemt noodlampen mee, iemand moet het vlot daadwerkelijk losmaken en activeren en ik (als vlotcommandant) moet in de longroom een pistool (Glock) en munitie gaan halen. We grappen zelf altijd dat dit voor de haaien is, maar dat zou natuurlijk best kunnen. Waar het verder voor zou kunnen dienen laat ik maar in het midden; ik hoop maar dat ik het wapen niet hoef te gebruiken.
Als we onze wapens uitgereikt hebben gekregen krijgen we van de navigatie-officier nog een korte briefing waar we zitten, wat de weersverwachting is, of er nog scheepvaart in de buurt zit, wanneer de zon ondergaat en weer opkomt etc. Daarna ga ik ook naar het vlot, vraag aan de opvolgend vlotcommandant of we iedereen van het vlot hebben en laat ons afmelden op de brug. Ondertussen geef ik aan de rest van de vlotbemanning een korte briefing en wordt er een instructie van de werking van het zwemvest gegeven. Natuurlijk moet ook deze oefening weer binnen een bepaalde tijd zijn afgerond.
De rest van de zondagmiddag is iedereen een beetje bezig geweest met de laatste spullen opbergen en rustig opstarten. Maar dat rustig was maar voor even, want we kregen ook nog een brandoefening. Op zee zijn we volledig self-supporting en moeten we ook in geval van brand en averij (schade waarbij we water binnen krijgen) alles zelf kunnen opknappen. In een van de volgende nieuwsbrieven zal ik hier uitgebreider op ingaan.
’s Avonds hadden we in de hangaar een briefing voor heel de bemanning over de oefening van dinsdag. In de nacht van zondag op maandag de eerste (van in totaal 6) timeshift: uurtje langer slapen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten