Adelborsten op bootjesreis – als je niks van de marine weet, klinkt dat waarschijnlijk heel romantisch... Maar een adelborst is ‘gewoon’ een student aan het KIM (Koninklijk Instituut voor de Marine), zoals JIJ natuurlijk al wist, en de bootjesreis is zijn of haar eerste kennismaking met het leven en werken aan boord van een marineschip. En zó romantisch is dat niet! Vraag maar aan ex-SUBS-leden Vincent Kool (18) uit Rhoon en Maarten van Schoorl (19) uit Langedijk. Twee keer per dag van vier tot acht wachtlopen is best even wennen, een halve ochtend aardappels schillen doe je niet voor je lol, en met 24 personen in één hut slapen kan behoorlijk irritant zijn. Maar romantisch of niet, Vincent en Maarten vinden hun bootjesreis wel een fantastische ervaring!
Nog geen twee maanden zitten ze op het KIM, deze ‘lichting’ van 74 adelborsten (in hun eigen jargon: ‘Promotiejaar 2005’, omdat ze promoveren van burger naar militair) en nu al stappen ze aan boord van de Hr.Ms. Rotterdam, op weg naar Dakar, Senegal. Allemaal aan de malariapillen, allemaal een beetje onwennig, maar ook allemaal benieuwd hoe het zal zijn: twee weken varen op een reusachtig marineschip, met meer dan zeshonderd personen van alle rangen en standen. “Ik had van te voren geen idee wat me te wachten stond”, zegt Maarten halverwege de trip. Juist daarom wordt de bootjesreis al vroeg in het schooljaar georganiseerd. Want je kunt wel marineofficier willen worden, maar hoe het er op zo’n schip echt aan toe gaat, dat leer je pas als je zelf een keer meevaart.Strikte hiërarchie aan boord
Wat Maarten het meest verrast, is de hiërarchie aan boord. “De manschappen, de korporaals, de onderofficieren en de officieren hebben allemaal hun eigen ruimtes om te eten en te ontspannen, en iedereen houdt zich daar heel strikt aan. Ik had niet verwacht dat die ‘strepen’ in de praktijk zo duidelijk merkbaar zouden zijn.” Aan de hartelijkheid van de bemanning doet dat overigens niks af, vindt Maarten, want tot nu toe is hij door iedereen heel vriendelijk ontvangen. “Als jij interesse toont in wat iemand doet, krijg je vaak vanzelf tekst en uitleg.”Olievlekken wegpoetsen
Alle adelborsten hebben een map bij zich met vragen over de verschillende dienstvakken. Een week na afloop van de bootjesreis moeten ze hun antwoorden inleveren, samen met een verslag van hun ervaringen aan boord. “Je loopt steeds een poosje met iemand anders mee”, zegt Vincent. “Ik heb bijvoorbeeld al wachtgelopen op de brug, aardappels geschild in de kombuis, en een inspectierondje gedaan met een matroos van de Technische Dienst: toen moest ik meterstanden noteren en olievlekken wegpoetsen. Morgen kijk ik mee in de ziekenboeg.”Confrontatie met de realiteit
“Als we straks het schip verlaten, moeten we een indruk hebben gekregen van zoveel mogelijk facetten van ons toekomstige beroep”, zegt Maarten. “Hopelijk helpt dat ook bij het studeren, want hierna zitten we weer een hele tijd in de collegebanken. Maar nu weten we echt waar we het voor doen.” Misschien haken er juist ook wel mensen af door deze confrontatie met de realiteit, peinst hij, als hun romantische beeld van het varende leven is ‘ontploft’. “Heel jammer natuurlijk, maar als het echt niks voor je is, dan kun je dat maar beter snel weten. Zelf zie ik het nog steeds helemaal zitten. Ik ben er alleen nog niet uit op wat voor schip ik het liefst zou willen werken. De verschillende fregatten, de mijnenjagers, ze hebben allemáál wel wat. Misschien dat ik volgend jaar beter kan beslissen, na de kruisreis. Dat is ook een soort bootjesreis, maar dan voor de tweedejaars.”Weekendje Madeira
Vincent zou in elk geval niet op de Rotterdam geplaatst willen worden, weet hij nu al. “Veel te groot! En er zijn altijd gasten aan boord, dus je kunt nooit iedereen leren kennen. Ik wil op een gegeven moment wel het gevoel hebben: dit is mijn schip.” Maar de bootjesreis op zich vindt hij super. Het leukst? “Het weekend in de haven van Madeira. Lekker met een stel adelborsten een dagtocht gemaakt. Heel gaaf.” En het minst? “De avonden in de hut. De één hoeft niks meer en wil tv kijken, de ander moet er al bijna weer uit voor de hondenwacht, van twaalf tot vier. Dat levert wel eens wat spanningen op, maar daardoor leer je wel rekening houden met elkaar – ook handig als je later echt voor langere tijd gaat varen..”
“Er zijn soms best onenigheden binnen de groep”, zegt Maarten. “Niet dat het ooit de spuitgaten uitloopt, maar we komen allemaal van het vwo hè? Iedereen denkt het altijd beter te weten en dat kan lastig zijn. Als er eentje de leider is naar wie de rest gewoon luistert, gaat het toch het beste.”
Avontuur en afwisseling
Elke keer wanneer Vincent oude klasgenoten tegenkomt, beseft hij weer dat hij met het KIM de juiste keuze heeft gemaakt. “De meesten hebben een korte introductie gehad in de stad waar ze zijn gaan studeren, en volgen nu alleen nog maar colleges. Ondertussen heb ik Texel, Engeland en Madeira al gezien, in minder dan twee maanden tijd. En bovendien doe ik elke dag iets anders. Geef mij dit maar!”
April 2006
Geen opmerkingen:
Een reactie posten