“ANOTHER 45 MILES TO GO…”
Donderdagnacht, 02.50 uur, ik lig net rustig te slapen – schrik ik wakker van een bekend deuntje over de scheepsomroep: “Another 45 miles to go…” Deze oude hit van Golden Earring schalt door het hele schip. Wow, nog maar 45 mijl te gaan voordat we de Lange Jaap, de bekende rode vuurtoren van Den Helder, passeren – en dan zit onze reis, de Global Enterprise, erop! Na vijfenhalve maand varen, bijna weer thuis! Ik vind het wel heel spannend hoor: mijn vriendje, mijn ouders, mijn vrienden weer zien... Zouden er thuis dingen veranderd zijn? Zou ik wel kunnen slapen in mijn eigen bedje? Zouden mijn vissen nog allemaal leven?
Ik besluit op te staan. Over een half uurtje moet ik toch naar de brug, omdat ik tijdens de terugreis de zogenaamde platvoet-dagwacht loop: van vier tot acht ’s nachts, en van vier tot acht ’s middags. Heb ik mooi de tijd om alle foto’s van de reis nog eens te bekijken…Het vertrek uit Den Helder op die regenachtige dag een half jaar geleden. Tanken op de Azoren, waar het ook zulk verschrikkelijk weer was. Daarna naar het zonnige Curaçao. Door het Panama-kanaal via San Diego naar de Hawaï-eilanden, voor de radartesten en de lanceringen. Op naar Australië, om kerst en oud en nieuw te vieren. Vervolgens Indonesië, waar we met de hele bemanning meededen aan de kranslegging voor de slachtoffers van de slag in de Javazee. Door naar Maleisië. Via Mauritius verder naar Kaapstad, Zuid-Afrika. Nog een korte stop in Dakar, Senegal, en ten slotte weer richting Nederland. Pfff... wat heb ik een hoop meegemaakt en gezien in dat korte halve jaar! Hoe moet ik dat allemaal gaan vertellen aan de mensen thuis?
In mijn nette uniform (het wordt tenslotte een belangrijke dag!) loop ik door het schip naar de Technische Centrale, om te vragen of er nog bijzonderheden zijn met de voortstuwing. Na die korte onderbreking van daarstraks – “Another 45 miles to go…” – is het nu weer doodstil in het schip. Iedereen is terug in dromenland.
Even later sta ik op de brug met de roerganger te babbelen. Ook hij heeft zijn nette pak aan. Hij vertrouwt me toe dat hij best een beetje zenuwachtig is. “Mijn eerste kindje is net voor de reis geboren, mevrouw, en ik ben zo benieuwd hoe ze er nu uitziet!” Ik bedenk me dat de meeste bemanningsleden waarschijnlijk helemaal niet zo lekker liggen te slapen: iedereen heeft wel een reden om een beetje nerveus te zijn!
Rond een uurtje of zes begint het buiten langzaamaan wat lichter te worden. Het zonnetje doet erg haar best om op te staan. Om half zeven piept ze boven de horizon uit en verlicht ze de wolkenloze hemel. Wat een prachtige dag om thuis te komen!Juli 2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten