Met een vwo-diploma op zak ligt de wereld voor je open. Vooral als je wordt toegelaten op het Koninklijk Instituut voor de Marine (KIM). Wie hier als vwo’er de officiersopleiding afrondt krijgt als twintiger vaak al verantwoordelijkheden die in het bedrijfsleven alleen voor ervaren managers zijn weggelegd.
Het beroep van marine-officier trekt veel jonge mensen, maar niet iedereen komt zomaar in aanmerking. Kandidaten worden op alle mogelijke manieren getoetst, gekeurd en uitgevraagd. Niet alleen omdat je op deze ‘universiteit van de marine’ behoorlijk wat in je mars moet hebben, maar ook omdat het voor beide partijen goed is om er zo vroeg mogelijk achter te komen of het ‘klikt’… De overgang van het vrije burgerleven naar de strakke discipline van het internaatsleven is vaak best wel even wennen. De eerste maanden zijn voor velen het zwaarst; binnen de proeftijd van een halfjaar weten de meesten dan ook wel of ze verder willen en kunnen.Vervormde puptentjes
SUBS loopt een dagje mee met twee kersverse jongstejaars adelborsten (joja’s). Canan (spreek uit: Djanan), die voor het Korps Administratie heeft gekozen, is razend enthousiast, al had ze tijdens de ‘groepsconfrontatie’ op Texel – drie weken bivakkeren met alle jongstejaars – wel eens een klein beetje de balen. “Midden in de nacht wakker gemaakt worden om in de regen tig keer opnieuw een oud vervormd puptentje op te zetten, keurig in een rijtje met de andere tentjes – praktisch onmogelijk, want al die tentjes met hun scheefgebogen frames krijg je natuurlijk nooit mooi uitgelijnd – nee, dat waren niet de hoogtepunten.” Maar ze heeft het allemaal dapper doorstaan en kan er achteraf smakelijk om lachen: “Het hoort er gewoon bij hè?”
Maurits, die koos voor het Korps Mariniers, heeft zich tijdens die weken op Texel – waar alle korpsen moesten samenwerken – behoorlijk verbaasd over de kracht en het doorzettingsvermogen van ‘de meisjes’, die ver in de minderheid waren. “Er zaten echt behoorlijk pittige oefeningen bij, waar ik zelf nog best moeite mee had. Maar dan sprak ik mezelf maar moed in: kom op, als die meiden het kunnen, dan kan ik het zéker!” Canan geeft hem een por. “Pas op jij!”Je nieuwe ‘familie’
Voor de jongste adelborsten is het studiejaar 2007/08 begonnen op 14 augustus, een dag die ze waarschijnlijk nooit zullen vergeten. Die dag namen ze intrek in het statige gebouw van het KIM in Den Helder. Op dat moment waren ze nog met meer dan honderd man/vrouw. “We werden ingedeeld in slaapzalen met acht tot zestien bedden, elke kamer met een paar eigen douches en toiletten”, vertelt Maurits. “Allemaal kregen we één zo’n stalen kast voor onze bezittingen. Onze mobieltjes en ons geld moesten we inleveren! Je wordt echt even in het diepe gegooid: geen contact met thuis, zes weken lang intensief met je nieuwe ‘familie’ optrekken, wennen aan het internaatsleven waar je bijna geen rechten hebt maar wel honderdduizend regeltjes… Een echte vuurdoop!”Voorbeeldig gedrag, ook in de trein naar huis!
Inmiddels zijn er bijna drie maanden verstreken. Het isolement van de eerste zes weken is voorbij, evenals de officiële Korpsintroductie. Iedereen heeft ondertussen al een aantal colleges gevolgd en tijd doorgebracht in z’n persoonlijke studiehok: een kamertje van zo’n 2 bij 2 meter, met meestal een bureau, een laptop met internetverbinding, een boekenkast en wat persoonlijke spulletjes. Het studiehok van Canan hangt vol met vakantiefoto’s waar zij nog met lang haar op staat. “We moeten er allemaal representatief uitzien”, vertelt ze. “Vooral ook buiten de deur. Als ik vrijdags met de trein naar huis reis, een rit van drie uur, moet ik m’n uniform aan en m’n hoedje op, en dan heb ik me voorbeeldig te gedragen. Niet eten in het openbaar, bijvoorbeeld, want dat staat niet netjes. Een slokje water mag nog net wel.”
Bootjereis en pre-POTOM
Canan is net terug van drie weken ‘bootjesreis’, een verplicht nummer voor de jongstejaars – behalve voor de adelborsten van het Korps Mariniers, want die doen in dezelfde periode de pre-POTOM. “Ergens in het voorjaar begint voor ons de échte POTOM, de Praktische Opleiding tot Officier der Mariniers”, vertelt Maurits. Maar omdat daar meestal behoorlijk wat mensen afvallen, door blessures of omdat het toch te zwaar voor ze blijkt te zijn, hebben we nu alvast een voorproefje gekregen. Nou, dat heeft er inderdaad wel ingehakt hoor. Maar ik ga vrolijk verder.” Ondertussen heeft Canan het op haar bootjesreis uitstekend naar haar zin gehad. “Je loopt dan drie weken lang met de bemanning mee, elk dienstvak een paar dagen, en doet alles wat de matrozen ook doen. Hartstikke leerzaam natuurlijk, en nog leuk ook. Maar na al die praktijk zullen we nu wel weer een poosje op het KIM blijven. Colleges volgen en veel sporten, denk ik. En (bijna) elk weekend naar huis…!”Januari 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten